Ko’ngillilar klubi

«Biz xohlagan barchani qutqara olmasligimiz mumkin. Ammo biz hatto harakat qilmaydiganlardan ham ko’proq narsani tejashimiz mumkin …» – P. Skott

Bu, ehtimol, ko’ngillilar haqidagi eng mashhur so’zlardan biridir. Muvaffaqiyatli ko’ngillilikning kaliti shunchaki boshlash, shunchaki harakat qilishdir.

4 dekabr kuni “IHT ko’ngillilar klubi” ishtirokchilari, klub yangi rahbari Anora Hoshimxojayeva va bevosita tashkilotchisi litsey psixologi Gulnoza Baxodirovna bilan birinchi «sayohat» ga yo’l oldi.

Shahar bo’ylab va undan tashqariga sayohat qilib, nogiron bolalari bo’lgan bir necha kam ta’minlangan oilalarda bo’ldik.

Ko’pchilik uchun bu ko’ngillilikning birinchi tajribasi edi, shuning uchun ko’pchilikda katta taassurot qoldirdi. Ularning dunyosini ko’rish, kelajakka ishonchsiz odamlar, sizni o’ylantiradi.

Biz tashrif buyurgan oilalar bilan suhbatlardan parchalar bilan biz ularning holati qanday ekanligini ko’rsatmoqchimiz.

Biz tashrif buyubuyurgan birinchi oilada autizm bilan kasallangan bola yashaydi:

Gulnoza Baxodirovna: Endi biz bolani qo’rqitmaslik uchun minimal miqdordagi savollarni berishga harakat qilamiz. Uning atrofida ko’plab odamlar bo’lsa, u tutqanoq tutishi mumkin, shunday emasmi?

-Ha, u odamlarni ko’rsa juda ta’sirchan bo’ladi. Ba’zan men uni o’zim bilan birga ish joyimga olib boraman, lekin u tezda charchaydi, mening tikuvchiligimni ko’rib, yig’lay boshlaydi va injiqlik qiladi. U begonalardan qo’rqadi va o’z xonasida yashirinib oladi … Kechirasiz, men siznlarni bezovta qilayotgan bo’lsam kerak? – kasal bolaning onasi bizga ko’z yoshlari bilan aytmoqda

Iltimos, kechirim so’ramang. Xudo sizning o’g’lingizga sog’lik va oilangizga kuch-quvvat bersin.

Muhim mahsulotlar, muhtoj bo’lgan oilaga berildi va biz yo’limizda davom etdik.

Ikkinchi oila bolada noto’g’ri emlash olib borilganligi sababli nogironlikka olib kelgan, bola esa qiyinchiliklarni boshdan kechirmoqda.

– U sog’lom tug’ildi, ammo shifokorlarning xatosi bilan bir narsa sodir bo’ldi … bolaligida unga emlash o’tkazildi.
– Agar sizga yordam kerak bo’lsa, ayting.
– Rahmat, hozircha ehtiyoj yo’q. Yagona narsa shundaki, biz uni tez orada davolashni rejalashtirmoqdamiz.
– Operatsiyalar ham qilinganmi?
– Yo’q, ular befoyda.
– Moliya sharoitingiz qanday?
– Mana, o’zingiz ko’rib turganingizdek, unchalik yaxshi emas. Bizning o’z kvartiramiz yo’q, ijarada yashaymiz. Lekin men uchun bu muhim emas, menga kvartira kerak emas, elektr ham, ta’mirlash ham kerak emas. Qani endi ular mening bolamga yordam berishsa.
Men ish izlayapman va katta bolalarimni bog’chaga berishni o’ylayapman.
– Sizning qizingiz juda yaxshi qiz ekan!
– Men allaqachon ikki yoshdaman, – javob beradi qiz.
– Katta qiz ekansanku!
– O’g’lim dunyoga sog’lom kelgan, tushundingizmi? Ammo bir oylik chaqaloq noto’g’ri in’ektsiya oldi. O’sha shifokorlar va hamshiralar ishdan bo’shatildi, ammo chaqaloq nogiron bo’lib qoldi. U hozir 4 yoshda, u faqat o’tirishni o’rgandi, unga boshini ushlab turish qiyin.

Tashrif buyurgan oilalarimizning aksariyat bolalari tibbiyot xodimlarining ehtiyotsizligi tufayli azob chekishadi, bu esa bizni yanada achintiradi. Ular sog’lom tug’ilishgan, ammo ular juda achinarli holatda.

– Biz buni Xudoning sinovi sifatida qabul qildik. Bejizga beshta barmoqning hammasi bir-biridan farq qiladi deyishmaydi, demak, hayotda har bir insonning, baxt va baxtsizlikning o’ziga yarasha hissasi bor. Qizimning juda ko’ngli bo’sh. U ko’chaga chiqishi bilanoq, kimdir unga kasalligini eslatadi va u darhol uyga yuguradi. Uning opa-singillari doim uni himoya. Ular hech qachon bir-birlariga zarar etkazmaydi.
– U hamma narsani tushunadi va bu unga qattiq azob beradi.

Mushtariy ismli qiz yig’lay boshladi va imo-ishoralar bilan uni ko’chada hafa qilishayotganini aytdi.
– Asalim, odamlar ko’pincha nima haqida gapirayotganlarini o’ylamaydilar va ko’pincha be’odoblik qilishadi. Agar barchasiga e’tibor bersang, bu juda qiyin bo’ladi. Eng yaqin odamlar sizni yaxshi ko’rishadi va hech qachon xafa qilishmaydi. Mana, qaragin qanday go’zalsan!

Qizcha, e’tibor bermasdan iloji yo’qligini imo-ishoralar bilan namoyish etdi. Ko’pincha hafa qilganlarni eshitmaslik uchun quloqlarini yopib olar ekan. Ho’ngrab yig’lay boshladi.

– Quyoshcha, biz sening ko’z yoshlaring uchun kelganimiz yo’q. Mana, qizlar sizning oldingizga kelishdi. Biz sizning oldingizga tez-tez kelib turamiz. Yoki bizning litseyimizga kelishingiz mumkin. Litseydagi opalaringni oldiga borishni xohlaysizmi?

– U juda ko’gilchang, tez yig’lay boshlaydi. Alla aytsam yoki duo aytsam tinglay olmaydi, u isteriya holatiga tushadi.

Qizcha osmonga ishora qiladi, buvisi tushuntirib beradi:
– Uning bobosi bor edi, lekin endi u jannatda. U bobosiga juda bog’lanib qolgan edi. Bobosi uni qizil dog’lari tufayli Anora deb, mehr bilan atardi.

Qizcha Anora ismiga jilmayadi, bu taxallusni yaxshi ko’radi.

– Qizimiz kattagina bo’lib qolgan.

Qiz imo-ishoralar bilan tanasidagi o’zgarishlarni his qilayotganini aytadi. Keyin u, yaqinda ko’ylak kiyib, bo’yanishini ko’rsatdi. Qo’shiq aytishni va musiqa tinglashni yaxshi ko’rar ekan.

Fotografimiz uni suratga olishni boshlaganda, Mushtariy suratga tusha boshladi. Bu qiz nihoyatda ochiq va u bilan muloqot qilishda barcha o’quvchilarimiz juda katta zavq olishdi.

Umid qilamizki, ushbu maqola ko’ngillilar klubi va umuman ko’ngillilar bilan yaqindan tanishish istagingizni uyg’otadi. Siz qanday baxtli inson ekanligingizni va bu baxtni baham ko’rishingiz mumkin bo’lgan odamlar borligini anglang.

Tashkilotchi: Gulnoza Baxodirovna

Ko’ngillilar klubi rahbari: Xoshimxodjeva Anora, 1SG1 @maybe.anora
Maqola muallifi: Kira Shamsutdinova, 1SG1 @kira_mercury

Foto: Tavxidova Adelina, 1MTN2  @dvrseau